Ik slik nog eens, en overwin mezelf. Mijn hond Odette zit netjes naast me. Ik trek de plastic handschoentjes aan die ik voor de zekerheid altijd bij me heb. En ik zeg ‘apport!’. Odette rent enthousiast weg om het te apporteren wild te gaan halen. In de hoop dat ze zal kiezen voor een dummy, heb ik er naast het (gelukkig) dode dier één laten leggen. Gelukkig is het dier dood. Het heeft er geen weet van dat er met hem wordt gegooid en gezeuld, en dat ie in allerlei hondenbekken belandt.

Odette heeft er zin in, en komt vrolijk terug rennen met t lijkje in haar bek. Mijn enthousiasme is minder… Ik ben trots op haar dat ze t doet, maar vind t ook heel moeilijk. Het blijft voor mij een dilemma: van mij hoeft trainen met wild absoluut niet, Odette vindt  t spannend maar ook heel leuk. Als hondenbaas die het plezier van de hond belangrijk vindt, worstel ik met mijn dilemma en gun ik haar het plezier.