Soms besluit een hondeneigenaar dat het beter is om een ander huis voor de hond te zoeken. Om redenen die heel legitiem kunnen zijn. Maar dat wil niet zeggen dat het ook een makkelijke beslissing is. Hieronder het verhaal van een eigenaar die helaas haar hond naar het asiel moest brengen.

Afstand doen van Jazz was afschuwelijk. Jazz was geen makkelijke pup, en toen ze – ons 2e kind was net 4 maanden – mijn broer beet, konden we niets anders dan haar afstaan. Het was te gevaarlijk. We hebben 2 gedragstherapeuten op bezoek laten komen, cursussen, alles, maar het is ons helaas niet gelukt om vertrouwen te krijgen.

Toen we haar naar het asiel brachten heb ik alleen maar zitten snikken daar. Ze was zo braaf en keek me aan met zo’n blik “maar waarom toch?”. Als ik dit zo schrijf schiet ik weer vol. Na een paar weken belde mijn zus het asiel om te vragen of ze al was opgehaald want we hoopten zo dat ze een tweede kans zou krijgen bij een nieuw baasje. Ze zeiden dat ze een goed huis gevonden had, maar we wisten niet of ze dat zeiden om ons gerust te stellen of niet. Meer info kregen we niet. Begrijpelijk natuurlijk, maar altijd als we langs het asiel reden, dan kreeg ik buikpijn. Hoe zou het met haar zijn, zou ze echt een baasje hebben gevonden die haar wel aankon? We waren heel bang dat ze van baas naar baas zou gaan en dat verdiende ze niet. Maar bij ons ging het echt niet. Ik was op het laatst zo bang voor haar.

Soms is de match tussen baas en hond niet goed. En als dat leidt tot angst of risicovolle situatie, is het uiteindelijk beter dat de hond een baas vindt waarmee een superklik is. Gelukkig is dat met deze hond gebeurd.