Opgestaan is plaats vergaan

Ik lig in bed en kan niet slapen. Naast mij ligt vriendlief hard te snurken. Ik geef hem een por in de hoop dat hij stopt. Helaas, tevergeefs. Ook mijn hond Lisa ligt hard te ronken. Ik roep zachtjes haar naam om het snurken te laten ophouden. Ook dat is zonder resultaat. Het geluid dat de twee produceren is zo hard dat zelfs mijn oordopjes het niet kunnen tegenhouden.

Na een uur wakker te hebben gelegen, stap ik met een zucht uit bed en vertrek ik naar de logeerkamer. Echt lekker slapen lukt ook daar niet, niets is zo fijn als je eigen bed. ’s Morgens vroeg besluit ik om terug te gaan om het laatste uurtje van de nacht toch in mijn eigen bed door te brengen. Ik sluip zachtjes de slaapkamer in en wil in bed stappen. Net op tijd ontwaar ik twee zwarte silhouetten op bed. Beide honden hebben de kans gegrepen om naast de baas in bed te gaan liggen. Ze liggen alle drie heerlijk te slapen. Zij wel.

Met een zucht draai ik me om, en ga ik terug naar het logeerbed. Opgestaan is plaats vergaan.